Οι δικαστές, του Λευτέρη Π. Παπαδόπουλου, ¨Ενα απίθανο άρθρο ενός απο τους μεγαλύτερους νεοέλληνες λαϊκούς ποιητές.
ΜΑΤΙΕΣ
του Λευτέρη Π. Παπαδόπουλου
Οι δικαστές
Ας το καταλάβουμε: ο δικαστής δεν είναι δημόσιος υπάλληλος
Το έχω πει και άλλοτε, αλλά νοµίζω ότι οφείλω να επαναλάβω, γιατί το απαιτούν οι καιροί: το πρώτο πράγµα που έκανε ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1964, µετά τον θρίαµβο της Ενωσης Κέντρου, ήταν να διπλασιάσει τους μισθούς των δικαστών. Όχι από χουβαρντοσύνη. Αλλά διότι δεν µπορεί να σταθεί στα πόδια της η ∆ηµοκρατία, αν οι λειτουργοί της ∆ικαιοσύνης αντιµετωπίζουν οικονοµικά προβλήµατα. Μοιάζει σαν «κήρυγμα» αυτό που γράφω. Αλλά, ας το καταλάβουμε: ο δικαστής δεν είναι δημόσιος υπάλληλος. Από την ορθή κρίση του εξαρτάται η ελευθερία ενός πολίτη, η περιουσία του, η βεβαιότητά του ότι αν, κάπου, αδικηθεί θα βρει το δίκιο του. Και ο δικαστής έχει ορθή κρίση και αποφασίζει σωστά, όχι µόνο γιατί αυτό επιτάσσουν ο όρκος, η συνείδησή του και η αποστολή του αλλά και η θέση του. Ένας δικαστικός πρέπει να εµπνέει σεβασµό. Και να κερδίζει από τον μισθό του όσα χρήµατα χρειάζεται για να εξασφαλίσει ένα ικανοποιητικό επίπεδο ζωής για τον εαυτό του και την οικογένειά του. Κι ακόµη, για να μπορεί να μελετάει. Να παρακολουθεί βήµα βήµα τις εξελίξεις της επιστήµης του σε έναν συνεχώς µεταβαλλόµενο κόσµο. Και να είναι «µέσα σε όλα». Πολλοί από τους συμφοιτητές µου έγιναν δικαστικοί. Μερικοί διέπρεψαν, καταλαµβάνοντας υψηλές θέσεις. Αρκετοί κινήθηκαν στη μετριότητα. Και κάποιοι, λίγοι ευτυχώς, δεν τα πήγαν όσο έπρεπε καλά. Οι διαπρέψαντες δεν ήταν απλώς µελετηροί, προσεκτικοί, ευφυείς και – βεβαίως – αδέκαστοι. Ήταν και «άνθρωποι του κόσµου». ∆ιάβαζαν λογοτεχνία, παρακολουθούσαν θέατρο, τους έβλεπε κανείς σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, βρισκόντουσαν μέσα στην «αγορά» και δίπλα στον απλό πολίτη. 'Aκουγαν τα βάσανά του και μάθαιναν για τις σκοτούρες του.
Ο υπάλληλος πηγαίνει στη δουλειά του, γράφει, σφραγίζει, υπογράφει, τσακώνεται, αλλά το µεσηµέρι επιστρέφει στο σπίτι του να ξεκουραστεί. Ο δικαστής ξεπατώνεται. Και ξενυχτάει, αν έχει µπρος του µια δύσκολη δικογραφία. Και την άλλη µέρα, στην έδρα, οφείλει να παρακολουθεί µε µεγάλη προσοχή τι λένε οι διάδικοι, οι μάρτυρες, οι δικηγόροι. Και να «διαβάζει» από εκφράσεις, χειρονοµίες και βλέµµατα πολλά πράγµατα από όσα δεν λέγονται ή γράφουν τα «χαρτιά».
∆εν ξέρω αν είναι αντισυνταγµατική ή όχι η διάταξη του Ασφαλιστικού Νοµοσχεδίου, µε την οποία οι νέοι δικαστικοί εντάσσονται στο ΙΚΑ. Αυτό θα το βρουν οι αρµόδιοι. Η γνώµη µου, πάντως, είναι – γνώµη ενός δηµοσιογράφου – ότι έχουν δίκιο οι δικαστές και εισαγγελείς που γενικώς διαµαρτύρονται. Και θέλω να προσθέσω ότι δεν αισθάνθηκα καθόλου καλά για την Πολιτεία την περασµένη Πέµπτη, βλέποντας εκατοντάδες λειτουργούς της ∆ικαιοσύνης στον 'Aρειο Πάγο σε συγκέντρωση για την οικονοµική πολιτική της κυβέρνησης.
Καταλαβαίνω. Λεφτά δεν υπάρχουν. Η χώρα όµως δεν έγινε φτωχή από τις µεγάλες αµοιβές των δικαστικών. [...]